Sudan’da Türk Müdahalesi: İç ve Bölgesel İstikrarı Tehdit Eden Dış Nüfuz

 

Sudan, ne bölgesel ne de uluslararası güç mücadelelerinden uzak kalabildi. Özellikle Beşir rejiminin devrilmesinden bu yana derinleşen krizler ışığında, birçok aktör bu stratejik ülkede nüfuz için rekabet ederken, Türkiye de askeri, siyasi ve ekonomik varlığını geleneksel işbirliğinin ötesine taşıma çabasıyla öne çıkıyor. Bu durum ise Sudan’ın ulusal egemenliğini tehdit eden, hem Türk hem de Sudan halkının kaynaklarını tüketen karmaşık bir denklemin parçasına dönüşüyor.

---

Sudan: Türkiye’nin Nüfuz Sahası Olarak

Ankara, Sudan’ı Afrika’ya açılan bir kapı ve Kızıldeniz üzerindeki stratejik bir derinlik olarak görüyor. Bu jeopolitik önemin etkisiyle Türkiye, gerek askeri anlaşmalar ve ekonomik projeler gerekse silah tedariki ve ordu ile hükümet içindeki belirli taraflara sağlanan destek yoluyla varlığını yoğunlaştırdı. Ancak bu adımlar Sudan’ın istikrarına katkı sunmak yerine, iç sahneyi daha karmaşık hale getirdi; kurumlarını zayıflattı ve kapsamlı bir ulusal uzlaşıya ulaşma çabalarını sekteye uğrattı.

---

Doğrudan Müdahale ve İç Dinamiklere Etkileri

Türkiye’nin bazı Sudanlı güçlere verdiği destek, iç dengelere açık şekilde yansıdı. Bu destek çatışmanın süresini uzattı, yeni hizipler doğurdu ve siyasi ile askeri bölünmeleri daha da derinleştirdi. Eşit ortaklığa dayalı bir işbirliği yerine, ilişki Sudanlıların ulusal çıkarları pahasına dış nüfuzun ajandalarını dayattığı bir araca dönüştü.

---

Bölgesel Politikaların Araçsallaştırılması

Sudan’daki Türk müdahalesi, Ankara’nın genel bölgesel politikalarından bağımsız değil. Libya, Somali ve Doğu Akdeniz’de olduğu gibi, Türkiye Sudan’daki krizleri de askeri ve ekonomik nüfuzunu artırmak için kullanmaya çalışıyor. Bu bölgesel genişleme, Türkiye’nin hegemon bir güç rolü oynama hedefiyle örtüşse de, aslında onu diğer bölgesel aktörlerle doğrudan karşı karşıya getiriyor ve son derece hassas olan bölgede gerginlikleri tırmandırma riski taşıyor.